toppen van de bomen

Hailey bloosde even terwijl ze achter hem aansprong. Snel was ze zelf ook binnen en gelijk voelde ze zich beter op haar gemak. Ze was opgelucht. De blos was nog niet weg maar wel lichter geworden. Hailey glimlachte met eeen kleine lach. Ze vond het een klein maar knus schuurtje. Hailey keek even naar Ardanos voor ze ergens ging zitten.

- nieuw

Een harde wind maakte haar haren door de war, maar bracht haar niet uit balans. Voetje voor voetje, overdreven moeilijk dat ze deed, liep ze over de takken van de bomen, die in het bos rond de school stonden. Even rilde Leah door die wind, hij was niet koud, maar ook niet warm. Leah tuurde met uitdrukkingloze ogen naar beneden, om haar mond speelde een kleine wrange glimlach. Na nog twee stappen sprong ze hoog en pakte met haar twee handen een tak vast, waarna ze zichzelf erop slingerde. Op die tak ging ze zitten in kleermakerszit en keek om zich heen, nog altijd uitdrukkingloos.

Hailey zag het hert beneden e keek nar Ardanos die op het punt stond zijn mes te gooien. Zelf had ze haar mes ook al vast maar hij mocht eerst. Ze zou het hert doden als hij dat niet meteen deed. Ondertussen luisterde ze naar de geluiden en kwam er tot haar schrik achter dat ze luide voetstappen op de grond hoorde. Al waren het er minder dan er mannen waren geweest de afgelopen nacht, het verontrustte haar en ze deed haar best om dat met handgebaren aan Ardanos duidelijk te maken. Ze vertelde hem ook dat ze nog een kwartier hadden voordat demensen hier zouden zijn.

Ardanos gooide zijn andere mes en keek toen naar Hailey. Hij zag wat ze gebaarde en maakte eruit op dat er anderen aankwamen die er snel zouden zijn. Hij sprong omhoog naar Hailey toe en zei "Laten we maar weer gaan schuilen. Bovenin de toppen? Volgens mij zijn wij wel lichter als de anderen." Zonder antwoord af te wachten begon hij rustig de boom in te klimmen. Als de mensen hen zouden zien zou hij altijd nog wat gif voor ze hebben.

Hailey zag het hert neervallen. 'Eerst even snel het hert. We hebben nog een paar minuten dus dat lukt wel. Kun je me ermee helpen want het zal denk ik erg zwaar zijn..' zei ze tegen hem. Dan hadden ze in ieder geval hun eten en kon dat niet afgepakt worden. Hailey bedacht dat ze dat wel zouden redden in die paar minuten die nog over waren.

Ardanos knikte even en sprong toen al uit de boom. Hij sprong van behoorlijk hoog, maar het was sneller als gewoon naar beneden klimmen. Hij pakte zijn langste mes en stak het in het hart, voor als het hert nog niet dood was geweest. Het mes had zijn halsslagader geraakt, dus het dier was al grotendeels leeggebloed. Hij wachtte op Hailey terwijl hij vast de voorpoten pakte.

Hailey was hem vlug achterna gesprongen maar had nog even staan luisteren nadat ze gelandt was en Ardanos het hert in het hart gestoken had. Daarna liep ze snel naar Ardanos en het hert. Ze pakte het beest bij de achterpoten vast. Hij was te zwaar voor een persoon vond Hailey, maar met z'n tweeen viel het erg mee. Ze glimlachte bij de gedachte dat ze voor een paar dagen weer eten had.

Ardanos begon rustig omhoog te klimmen via een mooie boom. Het leek haast een trap. Toen ze boven waren stopte hij en vroeg "Nog verder naar boven of zullen we wegrennen?" Hij keek niet achterom omdat het niet hoefde. Het hert was goed vet geweest, dus ze hadden genoeg eten voor een week, als ze het zolang konden bewaren.

'Wacht even. Wil jij wat bladeren zoekenom het af te dekken. Dan verbind ik het.' zei ze tegen hem. Hailey haalde een soort folie uit haar tas. Ze wist niet precies wat het was maar had het ooit gekocht en het was nog lang niet op. Ze had ondervonden dat dingen verser bleven, niet heel veel langer maar je kon even wachten met het bereiden. Hailey begon het langzaam en geconcentreerd om het hert heen te wikkellen.

Ardanos knikte. Hij legde het hert neer en zocht toen grote bladeren. Hij vond een goede plek en liep af en aan waarbij het stapeltje bladeren naast het hert groter en groter werd. Uiteindelijk had hij genoeg en begon toen met het afdekken van het gedeelte wat Hailey al had ingewikkeld. "Waarom wikkel je het daarin?" vroeg hij terwijl hij werkte.

Hailey gaf iets later antwoord op zijn vraag omdat ze een moeilijk stukje even wilde afwerken. 'Zodat het beschermt blijft tegen infecties en beestjes voordat we het bereiden. Na het bereiden wikkel ik de overgebleven stukken er ook in zodat het wat langer vers blijft. Heel handig.' zei ze tegen hem. Ze hoofd nu allen de kop nog en die was het makkelijkste. Ze sloot de ogen van het hert want ze vond het vreselijk om in gebroken ogen te kijken.

Ardanos knikte. "Dat is inderdaad erg handig. Waar heb je het vandaan?" Hij liet bladeren op de rest van het lijf vallen en ging daarna nog nieuwe halen omdat hij niet genoeg had gehad. Toen hij terug was keek hij in het rond en zag ergens in de verte iets. Hij keek beter, maar het was behoorlijk lastig omdat er struiken voor zaten, en zag dat er mensen aan kwamen. Toen Hailey het hoofd af had legde hij de bladeren erop en zei "Kom, verschuilen."

Hailey wist even geen antwoord op zijn vraag te geven. Ze wachtte rustig tot hij terug was en daarna knikte ze toen hij verschuilen zei. Nieuwsgierig keek ze wel naar de mensen. "Wie zijn het?" "Geen idee.." Nine kwam weer tot leven na lange tijd. Eigenlijk vond Hailey dat best prettig. Ze wist dat ze altijd op hem terug kon vallen wat belangrijk was voor haar.

Ardanos begon de boom in te klimmen terwijl hij rond keek of hij ergens goede beschutting zag. Hij kwam bijna in de top tot stilstand omdat hij een goede plek had gevonden. Groot genoeg voor vijf man. Hij keek naar Hailey en wees naar de plek. Snel ging hij ernaartoe, zo weinig mogelijk geluid makend. Toen hij goed zat zag hij dat het een prachtige plek was. Je kon naar buiten kijken, maar niet goed naar binnen

Hailey volgde hem toen hij het aanwees. Ze maakte nauwelijks geluid en ging zo zitten dat ze de mensen nog kon zien. Maar voordat ze weer naar beneden keek om de mensen in de gaten te houden viel haar oog op de handigheid die deze plek had. Alsof hij er speciaal voor gemaakt was. Het drong even niet tot Hailey door wat dat kon betekenen. "Het kan gemaakt zijn..." zei Nine maar tegen haar.

Ardanos bekeek de mensen die eraan kwamen goed. Hij zag dat ze naar de plek liepen waar zij net het hert vandaan hadden gehaald. Ze keken even in het rond, maar hij kon niet verstaan wat ze zeiden, als ze dat al deden. Hij zag dat ze opsplitsten en het gebied uit gingen kammen. "Volgens mij toch jagers." zei hij zacht tegen Hailey.

'Ik denk het wel.. Ik weet alleen niet op wie ze jagen.. Maar wel op wat.' zei ze tegn hem. Bezorgd naar beneden kijkend. 'En ik weet niet of het wel zo veilig is om hier te zitten. Hij lijkt wel alsof het door mensen is gemaakt. Valt je dat niet op?' zei ze haar bezorgde gedachtes tegen hem uitsprekend. Ze keek rond. Op zoek of ze sporen zag.

Ardanos keek om zich heen. Het was een uitstekend plekje, maar opeens zag hij een klein visdraadje, gespannen tussen twee takken. Hij wees ernaar en zei "Je hebt gelijk." Daarna moest hij zijn mond dichthouden omdat de jager dichterbij kwam. Voorzichtig stond Ardanos op, zonder een touwtje te raken. Misschien was het inderdaad een val. "Laten we dan maar gaan." fluisterde hij zachtjes in Hailey's oor.

Hailey knikte. Dus toch, dacht ze. Ze stond voorzichtig op. Rustig keek ze of ze nog meer zag. Zometeen zou ze een tak naar het draadje gooien om te kijken wat er zou gebeuren. Hailey hield de jager ook goed in de gaten. Weer hoopte ze dat ze niet op zou vallen omdat ze een sterkere geur achterliet. Hailey keek naar Ardanos.

Ardanos kwam achter Hailey aan en zag nog meer draadjes zitten. Het was allemaal zo in elkaar gemaakt dat je het niet zou zien tot je erin zat. Gelukkig waren zij geen dieren, maar mensen. De jager liep weer terug wat Ardanos fijn vond. De anderen kwamen ook terug en ze mompelden wat tegen elkaar. Hij lette er niet op en sprong een andere kant op, verder weg van de val.

Hailey sprong achter Ardanos aan en onderweg brak er een tak door haar die naar beneden viel. Bijna wilde ze nee roepen maar ze sloeg snel een hand voor haar eigen mond en keek naar de tak die met een doffe plof neerkwam. Ze hoopte dat ze het niet hadden gehoord. Geschrokken keek ze naar Ardanos. Zoekend naar zijn ogen.

Ardanos hoorde de krak en de mannen ook. Hij keek naar Hailey en zei toen "Rennen." De mannen kwamen al naar hen toe gestormd dus leunde Ardanos tegen de boom. Hij keek rond en wees naar een diep beekje ergens verderop. "Die kant op, dan kunnen ze ons alleen maar volgen als ze ook in de bomen komen." Hij keek Hailey in de ogen en gaf haar snel een kus. Toen begon hij weg te springen.

Hailey knikte en keek hem triest aan. Door haar schuld waren ze ontdekt. Ze was even naar de mannen blijven kijken maar de kus zette haar aan tot actie. Ze sprong snel door, niet zo snel als ze zou willen want Nine zat in haar hoofd te praten dat ze moest vechten en niet weg moest rennen. Maar haar instinct zei haar te vluchten dus deed ze dat.

Ardanos was al over de beek toen hij achterom keek. Hij zag dat de mannen de beek ook hadden ontdekt en dat ze op de een of andere manier niet in de boom konden klimmen. Hij sprong rustiger verder en toen hij hun gevloek niet kon horen stopte hij. Hij wachtte op Hailey en zei toen "Ik ben blij dat ze niet in de bomen konden klimmen."

Ga naar Campzone, Doei

'Kunnen ze wel..' zei Hailey huiverend. 'Maar ze hebben niet de juiste wapens.' Ze keek naar de mensen, met een droevige blik. Daarna keek ze Ardanos aan. 'Sorry.. Ik zag de tak niet. Ik had beter op moeten letten.' zei ze terwijl ze haar hoofd naar beneden liet hangen. Ze had hen allebei in levensgevaar gebracht. Ze zuchtte zacht.

Doeii. Veel plezier