(V) Wat is de waarheid ?

Dit is een kort stukje maar het gaat verder. Kleine hint over de rest. Het gaat over vampieren en twilight een beetje als inspiratie bron gedaan voor een paar dingen.

-------------------------------------------------------------------------------------------
Hier lag ik dan dacht ik terwijl ik mijn ogen probeerde open te doen. Tenminste ik dacht dat ik lag , ik wist het niet meer zeker. Net zoals het feit waar ik was. Alles leek een grote vaag geworden te zijn. Ik wist nog net mijn naam , het was volgens mij Aria. Ik leefde normaal in een huis samen met mijn ouders en broers. Ik vond het tenminste normaal leven. Ik maakte ruzie met mijn broers en ouders maar dat is normaal voor een meisje van 17. 17 jaar was ik volgens mij. Langzaam begon ik weer dingen te horen. Ik kon me nog steeds niet bewegen laat staan iets voelen. ´´We zijn er bijna´´ zei een koude stem zachtjes. Uit de richting waarvan het kwam kon ik raden dat hij niet al te ver zat of stond. We zijn er bijna herhaalde ik in mijn hoofd. Waren we onderweg ? Wie zei dat trouwens ? Waarheen gaan we ? De vragen bleven in mijn hoofd tollen en het werd alleen maar erger. ´´Dat is goed ik denk dat het bijna is uitgewerkt´´ zei een andere stem wat serieuzer leek. Het was deze keer een meisjes haar stem. Het klonk jong maar de serieuze toon was raar. Het leek wel of het niet bij het meisje hoorde terwijl ik ze nog niet eens zag. Maar wat was uitgewerkt ? Hadden ze iets bij mij gedaan ? Mijn hoofd stroomde weer vol met vragen. Maar al snel voelde ik me weer zwakker. Ik viel langzaam weer in slaap maar het laatste wat ik hoorde was ´´dan doe ik het nog een keer´´. De laatste stem was anders dan de andere. Het leek zachter en stiller . Het bracht me wel op me gemak terwijl ik weer in slaap viel.

Wat er daarna gebeurde weet ik niet precies. Ik was in soort van slaap maar ik voelde niks. Het was een raar gevoel en ik had helemaal geen gevoel voor tijd. Ik kon wel jaren in die trans gezeten hebben maar ook een dag. Soms kreeg ik weer een beetje gevoel maar dat verdween meestal al snel weer. Tot ik opeens enorm veel pijn had. Ik deed mijn ogen open om te kijken wat er aan de hand was. Voor het eerst sinds kon ik weer zien sinds dit raare gebeuren was begonnen. Maar ik had niet al te veel de tijd om blij te zijn. Overal om mij heen zag ik vuur op het eerste gezicht. Ik deed mijn armen omhoog om te voelen of alles goed was met me. Verasend genoeg was het helemaal niet moeilijk om mijn armen omhoog te doen. Ik lag zo lang dacht ik in de zelfde houding maar mijn armen voelde helemaal niet of dat was. Toen ik mijn hoofd aan raakte begon ik te trillen. Ik voelde bloed uit een wond stromen. Ik slikte even en probeerde normaal na te denken. Wat moest ik ook alweer doen in dit soort situatie. Gillen vond ik altijd zo iets stom en dat wou ik zeker niet doen. De meeste mensen keken mij daar raar op aan maar zo was ik nu eenmaal.
IK keek om mij heen of ik andere mensen zag die mij konden helpen. Maar toen ik mijn hoofd draaide had ik er meteen al spijt van dat ik hem draaide. Achter me was een schouwspel bezig die ik liever niet wou zien. Niet dat ik het goed kon zien. Het ging allemaal te snel terwijl ik juist in slowmotion ging. Er waren wolven , niet van die kleine maar meer van die gemuteerde wolven. Dat was niet alles ze vochten tegen mensen of tenminste ze leken op mensen. Maar ze bewogen veel sneller dan normale mensen. Of lag het gewoon aan mij ? Het leek wel een gevecht. De muteerde wolven vielen de mensen aan en ook omgekeerd maar sommige mensen vielen ook elkaar aan en het zelfde was ook voor de wolven. Ik kon me niet bevatte hoe goed de mensen zich verdedigde tegen de wolven. Zelf zou ik helemaal verscheurd zijn dacht ik. Ik bleef maar naar het gevecht kijken. De wond vergat ik helemaal terwijl ik bijna dood zou moeten zijn van het bloed verlies. Maar ik kon mijn ogen niet ervan af houden. Tot mijn lichaam mij gewoon niet meer kon houden. Weer viel ik in slaap maar dit keer doordat ik echt moe was. Moe van het kijken , moe van het luisteren en moe van het leven. Mijn ogen sloten weer met de gedachten dat ik ze nooit meer open zou maken.
Die gedachten was helaas niet waar. Uiteindelijk begon de pijn aan mijn hoofd weer op te komen en na een paar uur kon ik weer mijn ogen open. Ik kreunde van de pijn en het liefst wou ik weer in de trans die ik een dag geleden of zo had. ´´Blijf maar liggen dan gaat het een stuk beter´´ zei een blije stem. Meteen schoten mijn ogen open, omdat ik eindelijk wou zien wie bij mij zat. Ik zag een oude vrouw ze glimlachde naar me en verbond me. Ze zag er wijs uit en leek wel zo´n medicijn vrouw van indianen. Ik knipperde een paar keer om te herinneren wat er gebeurt was. Ik herinnerde het gevecht nog maar verder was alles zwart. ´´Waar ben ik´´ vroeg ik aan de vrouw. De vrouw keek op en glimlachde als of ze de vraag al verwachte. ´´We leggen het wel later uit , jij moet nu rusten´´ zei ze rustig. Waarscheinlijk zei ze het rustig omdat ik anders nog meer hoofdpijn kreeg en dat was denk ik ook zo. Er stroomde weer vragen in mijn hoofd maar ik wist dat ik ze later kon stellen. Nu moest ik rusten ik sloot mijn ogen dit keer vrijwillig en ik viel al weer in slaap.